[1]. تمیمى‌آمدى، عبدالواحد‌بن‌محمد، غرر الحکم و درر الکلم، قم: دارالکتاب الإسلامی، 1410ق، ج1، ص158.
[2]. امام علی(ع): «لا یسلَمُ لکَ قَلبُکَ حتّى تُحِبَّ للمُؤمنینَ ما تُحِبُّ لنفسِکَ؛ دلت براى تو سالم نخواهد شد، مگر آنگاه که براى مؤمنان همان پسندى که براى خود مى پسندى»؛ محمدی‌ری‌شهری، محمد، میزان‌الحکمه، ج9، ص510.
[3]. طبرسى، حسن‌بن‌فضل، مکارم‌الأخلاق، قم: شریف‌رضى، 1412ق، ج1، ص8.
[4]. نامۀ 53 نهج‌البلاغه.
[5]. «کَانَ لِأَبِی عَبْدِاَللَّهِ(ع) صَدِیقٌ لاَ یَکَادُ یُفَارِقُهُ إِذَا ذَهَبَ مَکَاناً فَبَیْنَمَا هُوَ یَمْشِی مَعَهُ فِی اَلْحَذَّاءِینَ وَ مَعَهُ غُلاَمٌ لَهُ سِنْدِیٌّ یَمْشِی خَلْفَهُمَا إِذَا اِلْتَفَتَ اَلرَّجُلُ یُرِیدُ غُلاَمَهُ ثَلاَثَ مَرَّاتٍ فَلَمْ یَرَهُ فَلَمَّا نَظَرَ فِی اَلرَّابِعَةِ قَالَ یَا اِبْنَ اَلْفَاعِلَةِ أَیْنَ کُنْتَ قَالَ فَرَفَعَ ابو‌عَبْدِاَللَّهِ(ع) یَدَهُ فَصَکَّ بِهَا جَبْهَةَ نَفْسِهِ ثُمَّ قَالَ سُبْحَانَ اَللَّهِ تَقْذِفُ أُمَّهُ قَدْ کُنْتُ أَرَى أَنَّ لَکَ وَرَعاً فَإِذَا لَیْسَ لَکَ وَرَعٌ فَقَالَ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنَّ أُمَّهُ سِنْدِیَّةٌ مُشْرِکَةٌ فَقَالَ أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ لِکُلِّ أُمَّةٍ نِکَاحاً تَنَحَّ عَنِّی قَالَ فَمَا رَأَیْتُهُ یَمْشِی مَعَهُ حَتَّى فَرَّقَ اَلْمَوْتُ بَیْنَهُمَا»؛ کلینی، محمد‌بن‌یعقوب، الکافی، تهران: المکتبة الإسلامیه، ج۲، ص۳۲۴.
[6]. قَالَ اَلْمَسِیحُ(ع): خُذُوا اَلْحَقَّ مِنْ أَهْلِ اَلْبَاطِلِ وَ لاَ تَأْخُذُوا اَلْبَاطِلَ مِنْ أَهْلِ اَلْحَقِّ کُونُوا نُقَّادَ اَلْکَلاَمِ فَکَمْ مِنْ ضَلاَلَةٍ زُخْرِفَتْ بِآیَةٍ مِنْ کِتَابِ اَللَّهِ کَمَا زُخْرِفَ اَلدِّرْهَمُ مِنْ نُحَاسٍ بِالْفِضَّةِ اَلْمُمَوَّهَةِ اَلنَّظَرُ إِلَى ذَلِکَ سَوَاءٌ وَ اَلْبُصَرَاءُ بِهِ خُبَرَاءُ؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، تهران: دارالکتب الإسلامیه، 1362، ج2، ص96، ح39.
)