از رویدادهای تلخ و مصیبتبار تاریخ معاصر ایران، فتنه باب و برآمدن بهائیت از دل آن بود که با ادعای بابیت فردی به نام علیمحمد باب شیرازی شروع گردید. او پس از حضوری کوتاه در کلاس درس سیدکاظم رشتی خود را جانشین او و از پیروان مسلک شیخاحمد احسایی معرفی کرد. علیمحمد باب ادعای خود را از بابیت امام دوازدهم#، شروع و سرانجام خود را امام دوازدهم موعود اسلام و ادیان نامید. این ادعا آثار زیانبار سیاسی و اجتماعی برای ایران آن روز در پی داشت و آشوبها و شورشهای زیادی را در مناطق مختلف (شیراز، مازندران، زنجان، آذربایجان، خراسان و...) به وجود آورد.
گسترش این ادعا در بخشهای مختلف ایران و حمایت کشورهای استعمارگر (روسیه، انگلیس و...) باعث شکلگیری جریان تازهای بنام بهائیت گردید که تاکنون حیات خود را ادامه داده و تشکیلاتی بهعنوان بیتالعدل در سرزمینهای اشغالی تاسیس کرده است؛ آنها چنین وانمود میکنند که بهائیت دینی جدید است که فسخ کننده همه ادیان از جمله دین اسلام میباشد؛ تفسیرهای ناروا و سطحی از آموزههای دین توسط برخی افراد، نابسامانیهای اقتصادی و ضعف فرهنگی جامعه آن روز؛ حکومت پادشاهی و مستبدانه قاجاریه و حذف کارگزاران توانمند از جمله عوامل درونی بودند که در کنار عوامل بیرونی چون دخالت و حمایت کشورهای استعماری روس و انگلیس، باعث ایجاد و رشد جریان بهائیت گردید.