بر پایه آیات و روایات، وجود حجت و واسطه فیض الهی در همه اعصار، از امور ضروری و سنّت تغییرناپذیر خداوند است. بر این مبنا، زمین، هیچ‌گاه از حجت الهی خالى نبوده و نخواهد بود؛ خواه ظاهر و آشکار باشد و خواه پنهان و گمنام؛ اما برخی با استناد به موضوع «فَترت رُسُل» ـ که قرآن به آن اشاره کرده ـ مدعی شده‌اند که در دوره‌ای، هیچ حجتی روی زمین نبوده و این سنت الهی نقض شده است.
اما با تبیین معنای حجت، طرح ادله ضرورت وجود حجت الهی و بررسی آیه‌ای که بر فترت میان نبوت حضرت مسیحA و حضرت محمدJ دلالت دارد، روشن می‌شود که آن‌چه واقع شده، «فترت رُسُل» است، نه «فترت نبی یا وصی»؛ یعنی خداوند در دوره‌ای، «رسولی بشارت‌دهنده و انذارکننده همراه با معجزه» مبعوث نکرده، ولی این دوران خالی از «نبی» یا «وصی» نبوده است.
در این نوشتار، شبهة مذکور را مورد نقد و بررسی قرار خواهیم داد.
)