مشارکت سیاسی به عنوان مداخله مؤثر مردم در امور سیاسی، یکی از اساسی ترین اصول نظام های مردم سالار است. در سیاست متعالی امام خمینی(ره) نیز هیچ ساختار سیاسی ـ اجتماعی بدون اذن و اراده مردم مورد پذیرش قرار نگرفته است. این پژوهش از روش اسنادی ـ کتابخانه ای و توصیف و تبیین محتوا بهره گرفته و هدف آن یافتن پاسخ به این پرسش است که امام خمینی(ره) مشارکت سیاسی را چگونه ترسیم نموده و بر چه مبانی آن را استوار کرده است؟ یافته ها نشان می دهند که امام خمینی(ره) با تفسیر توحیدمحور از هستی، انسان و جامعه و نیز پیوند دادن دنیا و آخرت، نظام سیاسی ـ اجتماعی را بستری برای رشد فضائل و کرامات انسانی برمی شمارد و سیاست را تدبیر امور و تربیت و هدایت مردم، به جهت دستیابی به مصالح و منافع دنیوی و اخروی تعریف می کند.
نتیجه اینکه مشارکت سیاسی، وظیفه مدار و تکلیف محور است. هر فردی به میزان توان خود موظف و مسئول است تا با مشارکت خویش مصالح و منافع جامعه را به مثابه یک عبادت فراگیر برپا دارد. مشارکت در هر شکلی که مورد نیاز باشد باید به همان شیوه عمل گردد.
)